Karolinkaaa2017 Dołączył: 2017-08-15 Miasto: Liczba postów: 60 15 sierpnia 2017, 22:07 Witam, pisze na forum bo nie mam z kim o tym pogadać. A sytuacja mnie 3 lata po ślubie, przed ślubem byliśmy 4lata razem. Przed ślubem były wzloty i upadki. Raz lepiej raz gorzej ale zawsze udawało Nam się przejść problemy i żyć dalej. Po ślubie sytuacja się zmieniła. Kupiliśmy dom wzięliśmy kredyt. Nie mamy dzieci, mój mąż nie może mieć dzieci. Ja nie nalegam, kilka razy padło słowo in vitro. Ale mąż twierdzi że to jest drogie i na tym temat ucichł. Przed ślubem to ja zarabiałam kilka razy więcej od męża niestety jakiś czas temu sytuacja się odwróciła. A co za tym idzie zmieniła się nasza sytuacja materialna. Nie jest kolorowo, nie odpływy w luksusy ale stać nas raz do roku na zagraniczne wakacje, wypad na weekend. Niestety dla mojego męża to za mało, przyzwyczaił się do poprzedniej sytuacji i do tego że nie musieliśmy liczyc pieniędzy bo zawsze było ich nadto i nie przejmowaliśmy się sprawami bieżącymi jak rachunki czy zakupy. Teraz wygląda to inaczej ale mi to nie przeszkadza. Wiadomo każdy chce zarabiać coraz więcej ale zmieniłam pracę zarobki też. Nic nie poradzę na to że zarabiam mniej. Nigdy nie wypominalam mężowi że zarabiał mniej niż ja. Nawet przed ślubem mój i jego zarobek był naszym wspólnym i razem go wydawaliśmy. Teraz cały czas słyszę że ja mało zarabiam że jestem utrzymanka, że to przeze mnie mamy mniej kasy itp itd. Doszło do tego że kłócimy się o wszystko, zaczynając od małych pierdol po większe dycyzje. Coraz częściej pada słowo rozwód. Już kilka razy usłyszałam że to ja mam się wyprowadzić bo to jego dom bo on płaci kredyt. Ale o tym kto tankuje samochody płaci za jedzenie to nikt nie myśli. Aby było lepiej jestem w stanie odmówić sobie nowej torebki czy butów by mąż karnet na basen czy siłownię bym znowu nie usłyszała że za mało zarabiam i na nic nas nie stać. Sama nie pamiętam kiedy kupiłam sobie coś nowego a tylko słyszę że jestem na jego utrzymanie i całymi dniami nic nie robię ( mam nielimitowany czas pracy i często jestem w domu, bo w nim pracuje). Jestem na skraju załamania nerwowego. Nic mnie nie cieszy, nie mam ochoty wychodzić ze znajomymi, na dostatek smutki zajadam co również przyczyniło się do tego że przytyłam ok 20kg i nie dość że jestem utrzymanka to jeszcze jestem gruba. Seks w naszym małżeństwie to obowiązek raz na kwartał jak nie rzadziej. Nigdy nie dziecko bo wiem jaka jest sytuacja i że w naszym wypadku to nie będzie proste ale z wiekiem coraz częściej odzywa się instynkt macierzyński i zazdroszczę koleżanka które są mamami. Nic nie mówię by znowu nie wywoływac kłótni. I tak usłyszę że nie stać nas na dziecko, poza tym dziecko to obowiązek a on nie chce dzieci bo dzieci go wkurzają itp. Staram się dawać z siebie 100% gotowanie sprzątanie pranie nawet typowe męskie zajęcia typu koszenie trawy czy wymiana żarówki. O te męskie zajęcia nigdy nie mogę się doprosić męża bo twierdzi że nie ma czasu pomimo że kończy pracę o 15stej. Jako że często pracuje w domu to jak twierdzi mój przecież to nie jest praca więc mam w domu ogarniać dosłownie wszystko :( Zamknęłam się w sobie, nie mam nikogo kto by mnie zrozumiał i czuję się okropnie. Mąż w weekendy wychodzi z kumplami na miasto a ja zostaje sama z butelką wina :( Nie wiem co mam robić. Terapia nie wchodzi w grę bo on nigdy się na to nie zgodzi. Twierdzi że on nie ma problemu. Tylko to wszystko przeze mnie i to ja mam problem bo mamy mniej kasy i nie na wszystko nas nie stać. Z miesiąca na miesiąc jest tylko gorzej. Czuję się nic nie warta i nie wiem co że sobą zrobić. Myślałam że wspólne wakacje za granicą czy wyjście na kolację pomaga ale niestety wszystko kończy się kłótnia i mąż traktuje mnie jak powietrze albo jeśli chce pogadać ucina temat myślę sobie że będąc w innym związku nie miałabym takich problemów np. nie czekaliby mnie inspirują vitro (o ile kiedyś do niego dojdzie, bo Jaśnie Pan może zawsze twierdzić że nie chce dzieci). Nigdy tego nie wypominalam mężowi clby nie robić mu przykrości ale on mi przykrości nie oszczędza. Odnosi się do mnie gorzej niż do zwierzęcia :( Przepraszam że się tak rozpisalam ale musiałam sobie kto mnie wesprze w problemie bo nie wiem co że sobą zrobić. Dołączył: 2009-05-18 Miasto: Rajskie Wyspy Liczba postów: 86172 15 sierpnia 2017, 23:20 Raczej bym nie wierzyła w to, że jak zaszlabys w ciążę to nagle by się obudziły w nim pokłady rodzicielskiej miłości...zwłaszcza, jeśli macie problemy i bez in vitro w ciążę nie zajdzisz. Nie możesz zmusić go do on się stresuje tym, że nie daje rady zarobić tyle, by pokryć Wasze potrzeby. Może wcale psychicznie nie czuje się super z tym, że Ty rezygnujesz z rzeczy dla siebie, żeby on na coś miał. Z tym, ze to jednak Ty zapewnialas Wam lepszy byt. Facetom ciężko jest się przyznać do takich porażek, a tak pewnie myśli. Może to rodzi w nim kolejne frustracje. Naiwnie myśląc oczywiscie, ale kto wie... Karolinkaaa2017 Dołączył: 2017-08-15 Miasto: Liczba postów: 60 15 sierpnia 2017, 23:21 Moze przeczytaj sobie ksiazke o kobietach, ktore kochaja za bardzo. Przykre co piszesz... a nawet zalosne... Za forse kupowac szacunek dla siebie.... nie no... bez jajNie chcę kupować szacunku. Ale mnie zrozumialyscie. Mówię tylko że tak się wtedy czułam. Nie czuję się teraz źle że zarabiam mniej bo mam pracę z której czerpie satysfakcje i nie muszę się płaszczyć przed szefem. Karolinkaaa2017 Dołączył: 2017-08-15 Miasto: Liczba postów: 60 15 sierpnia 2017, 23:23 cancri napisał(a):Raczej bym nie wierzyła w to, że jak zaszlabys w ciążę to nagle by się obudziły w nim pokłady rodzicielskiej miłości...zwłaszcza, jeśli macie problemy i bez in vitro w ciążę nie zajdzisz. Nie możesz zmusić go do on się stresuje tym, że nie daje rady zarobić tyle, by pokryć Wasze potrzeby. Może wcale psychicznie nie czuje się super z tym, że Ty rezygnujesz z rzeczy dla siebie, żeby on na coś miał. Z tym, ze to jednak Ty zapewnialas Wam lepszy byt. Facetom ciężko jest się przyznać do takich porażek, a tak pewnie myśli. Może to rodzi w nim kolejne frustracje. Naiwnie myśląc oczywiscie, ale kto wie...Też o tym myslalam ale tyle razy chciałam z nim o tym pogadać i nic. Nie powiem że kilka razy podczas kłótni o kasę powiedziałam że ma iść na drugi etat jak tak mu zle. Mnie jakoś nikt nie żałował gdy pracowałam całe dnie. Niestety wtedy jest jeszcze gorzej. Ani prośba ani groźba :( Karolinkaaa2017 Dołączył: 2017-08-15 Miasto: Liczba postów: 60 15 sierpnia 2017, 23:25 pianazbialek napisał(a):Karolinkaaa2017 napisał(a):Posterisan napisał(a):Serio, facet nazywa cię gruba utrzymanką, a ty chcesz sobie dzieciaka z nim robić? Może ja się nie znam, nie jestem w końcu mężatką. Ale dla mnie to jest jakich chory na etapie że tak mocno odezwał się instynkt macierzyński że gdyby jutro mi powiedział że jedziemy do kliniki to bym od razu się spakowała i jechała. Nie zważając na to jak jest między więcej moze jestem glupia ale w duchu myślałam że może gdybyśmy mieli dziecko byłoby inaczej. nawet jeśli on się zgodzi na to dziecko, to nie powinnaś go mieć, bo zafundujesz dziecku fatalnego ojca i życie, chciałabyś żeby tak samo jak ciebie a może i gorzej traktował dziecko, żeby miało traumę? On się zmieni, jak schudniesz i przyniesiesz do domu pieniądze. Nie miej złudzeń. To nie jest materiał na ojca ani męża. W małżeństwie ludzie powinni się wspierać kiedy jest źle, a nie kochać tylko kiedy jest dobrze. Ludzie się rozwodzą, kredyt was wcale nie wiarze, on może cię spłacić, może wziasc cały kredyt na siebie. Ludzie mają kredyty a się tak ale dlaczego jak zajmuje się cudzymi dziećmi nie sprawia mu to problemu i nie widać że go dzieci drażnią czy denerwują ? Tego nie mogę zrozumieć. Dołączył: 2011-09-10 Miasto: Warszawa Liczba postów: 11259 15 sierpnia 2017, 23:25 Przykre, ale chyba faktycznie trafiłaś na kogoś, kto był z Tobą dla pieniędzy. Ja bym na razie zacisnęła zęby i skupiła się na rozwijaniu firmy i zadbaniu o siebie. A potem bym się zastanawiała dalej. Według mnie nie warto teraz robić rewolucji. Rozwód w tej chwili i walka o wszystko wcale nie poprawią Twojej sytuacji. Jakoś strasznie Ci ten mąż kołków na głowie nie ciosa, chociaż Cię nie szanuje. Ale mimo wszystko masz dach nad głową i możesz pracować. Zdystansuj się, nie odpowiadaj na zaczepki, nie poruszaj tematu dzieci. Zacznij żyć własnym życiem. Odbij się od własnego dna. A jak już się odbijesz, to Twoje decyzje będą z zupełnie innej pozycji. Dołączył: 2017-05-09 Miasto: Za Górami Liczba postów: 70 15 sierpnia 2017, 23:27 Karolinkaaa2017 napisał(a):smoothmoves napisał(a):Karolinkaaa2017 napisał(a):Tak przed ślubem ustalimy że chcemy dzieci. Wiedzieliśmy już wtedy że nie będzie to proste i czeka nas in vitro. Jakoś nigdy wcześniej nie mówił że mu dzieci przeszkadzają i ich nie chce. A dla mnie ostatnio to duży problem. Oglądając zdjęcia koleżanek i ich dzieci łzy cisna mi się do oczu :(W takim razie odwołaj się do tego co ustalaliście. Normalnie tracę wiarę w ludzi - na każdy problem małżeński prawie jednogłośnie na forum zapada wyrok: najlepszy takie mamy czasu że najprościej się się odwołuje do tego co kiedyś mówił to on stwierdza że teraz myśli inaczej. Nie lubi dzieci, nie chce się nimi zajmować. A gdy już mu przyjdzie się chwilę zająć np podczas grupa dzieckiem znajomych to widzę że dobrze się bawi i nie sprawia mu to kłopotu. Jedynka on twierdzi że cudze co innego bo jest na może jednak tego kretyna pobronie, bo jednak każdy ma prawo zmienić zdanie. To lepiej żeby miał dziecko mimo, że go nie chce i go nie kochał, czy lepiej że powiedział prawdę, że teraz się zmienił i myśli inaczej? Bo chyba lepsza ta druga opcja. Ja nie jestem za rozwodami, kiedy oboje chcą ratować związek, widzą problemy, chcą zmiany, ale tutaj facet jak sama piszesz obraża cię, krzyczy, nie wspiera w trudnych monetach, wykorzystuje, wyręcza się tobą, a w kłótniach używa wulgaryzmów. Serio? To jest normalne? Ja jestem z takiej rodziny, i pamiętam jak było mi źle w dzieciństwie, dlatego mam nadzieję, że nawet jeśli zmusisz męża do posiadania dzieci to nie uda Ci się zajść w ciążę, bo dziecko zaluguje na dobrego ojca i na matkę, która zamiast własnych potrzeb (bo ja chcę mieć dziecko za wszelką cenę) myśli o jego dobru. Ogarnij się dziewczyno. Jak będziesz miała 50lat i wtedy to naprawdę będzie ciężej zrealizować te marzenia będzie cholernie za późno. On się zmieni? Taaa, jasne, takie rzeczy to w filmach. Dołączył: 2017-05-09 Miasto: Za Górami Liczba postów: 70 15 sierpnia 2017, 23:29 Karolinkaaa2017 napisał(a):pianazbialek napisał(a):Karolinkaaa2017 napisał(a):Posterisan napisał(a):Serio, facet nazywa cię gruba utrzymanką, a ty chcesz sobie dzieciaka z nim robić? Może ja się nie znam, nie jestem w końcu mężatką. Ale dla mnie to jest jakich chory na etapie że tak mocno odezwał się instynkt macierzyński że gdyby jutro mi powiedział że jedziemy do kliniki to bym od razu się spakowała i jechała. Nie zważając na to jak jest między więcej moze jestem glupia ale w duchu myślałam że może gdybyśmy mieli dziecko byłoby inaczej. nawet jeśli on się zgodzi na to dziecko, to nie powinnaś go mieć, bo zafundujesz dziecku fatalnego ojca i życie, chciałabyś żeby tak samo jak ciebie a może i gorzej traktował dziecko, żeby miało traumę? On się zmieni, jak schudniesz i przyniesiesz do domu pieniądze. Nie miej złudzeń. To nie jest materiał na ojca ani męża. W małżeństwie ludzie powinni się wspierać kiedy jest źle, a nie kochać tylko kiedy jest dobrze. Ludzie się rozwodzą, kredyt was wcale nie wiarze, on może cię spłacić, może wziasc cały kredyt na siebie. Ludzie mają kredyty a się tak ale dlaczego jak zajmuje się cudzymi dziećmi nie sprawia mu to problemu i nie widać że go dzieci drażnią czy denerwują ? Tego nie mogę cudze dzieci na godzinę to nie to samo co swoje na całe życie. Bo dziecko to jest wyrzeczenie. A może tak naprawdę on by chciał mieć dziecko, ale nie z Tobą, tylko czeka aż pojawi się inna, a z tobą jest do tego czasu, nie możesz tego wykluczyć w sytuacji w której jesteś. Obudź się, samymi Twoimi chęciami nie uratujesz tego małżeństwa. sofro 15 sierpnia 2017, 23:30 Karolinka, albo ty cos nie rozumiesz z zycia, albo zadna osoba na tym forum nie rozumie zycia. Tlumaczysz sie juz 5 strone - i w sumie nie wiadomo co chcesz udawadniac. Dupka nie da sie obronic. Strach, ze sobie sama nie dasz rady - tez jest taki troche patykiem na wodzie pisany - jestes sama, wiec nawet jako wspollokatorka mozesz placic polowe czynszu). Jaki sens siedziec w zwiazku i marzyc o zdradzie? Facet ci zarzuca, ze jestes jego utrzymanka a chcesz fundnac sobie dziecko z nie jego sperma.... czyli nastepna osobe na jego utryzmaniu. Powaznie tak wyglada wg ciebie szczescie?Naprawde nie rozumiesz prostego przekazu jaki ci facet daje? Nie kocha cie i nie szanuje, bo za malo zarabaisz. Seksu nie ma bo za malo zarabiasz. Dziecka nie ma bo za malo zarabiasz. Czego tutaj nie rozumiesz?Nikt ci nie zarzuca, ze odeszlas z dobzre platnej pracy, po co o szefie wspominasz? Tutaj an forum nie ma tego twojego buca, abys musiala o tym mowic. Edytowany przez 15 sierpnia 2017, 23:32 Karolinkaaa2017 Dołączył: 2017-08-15 Miasto: Liczba postów: 60 15 sierpnia 2017, 23:30 AgnieszkaHiacynta napisał(a):Przykre, ale chyba faktycznie trafiłaś na kogoś, kto był z Tobą dla pieniędzy. Ja bym na razie zacisnęła zęby i skupiła się na rozwijaniu firmy i zadbaniu o siebie. A potem bym się zastanawiała dalej. Według mnie nie warto teraz robić rewolucji. Rozwód w tej chwili i walka o wszystko wcale nie poprawią Twojej sytuacji. Jakoś strasznie Ci ten mąż kołków na głowie nie ciosa, chociaż Cię nie szanuje. Ale mimo wszystko masz dach nad głową i możesz pracować. Zdystansuj się, nie odpowiadaj na zaczepki, nie poruszaj tematu dzieci. Zacznij żyć własnym życiem. Odbij się od własnego dna. A jak już się odbijesz, to Twoje decyzje będą z zupełnie innej pozycji. No na chwilę obecną nie widzę innej życie bez miłości i seksu jest dla mnie bardzo trudne. Nawet jedzenie obiadu jest jakaś porażka skoro się do siebie nie odzywamy i każdy patrzy w swój telefon albo tv :( to mnie tak Dołuje że nawet na pracy mam problem się co najlepsze powiem Wam dziewczyny ze Nasi znajomi uważają Nas za parę idealna bez problemów. "Bo ona go nie ogranicza, on wychodzi sam, ona sama, czasem razem na imprezę wśród znajomych" - małżeństwo idealne. Dołączył: 2016-08-11 Miasto: Liczba postów: 1930 15 sierpnia 2017, 23:34 Karolinkaaa2017 napisał(a):No tak ale dlaczego jak zajmuje się cudzymi dziećmi nie sprawia mu to problemu i nie widać że go dzieci drażnią czy denerwują ? Tego nie mogę tak mam. Jestem miła dla cudzych dzieci i umiem się nimi zająć, do tego stopnia że słyszę, że byłabym świetną matką. Ale nie byłabym i nie chce i już. Czułe podejście do dzieci nie ma tu znaczenia. Więc w tej kwestii w 100% go rozumiem. Może zmienił zdanie, a może dojrzał do tego poglądu. Albo najzwyczajniej w świecie wizja posiadania potomstwa nigdy nie przyprawiała go o zachwyt, ale nie miał odwagi o tym mówić, bo widział, że tobie zależy. Edytowany przez Posterisan 15 sierpnia 2017, 23:47

Widok (11 lat temu) 17 stycznia 2011 o 00:14 czy dopadło to Was? u nas chyba tak, a jesteśmy po ślubie prawie 5 lat. Jak go pokonać? co radzicie? 0 0 (11 lat temu) 17 stycznia 2011 o 01:22 kryzysy są normalne, wręcz oczekiwane w małżeństwie - można się dzieki nim wzmocnić jako związek, ale można też na nich polec - jak przy każdym trudnym zadaniu. Nie ma na to jednej recepty, bo każdemu związkowi co innego "dolega", ale warto poszukać gdzie się zaczeło, co nie działa, postawić "diagnozę". To podstawa i to przychodzi często najtrudniej. A potem wolą dwóch osób (rozmowa, rozmowa, rozmowa) zebrać pomysły jak to zmienić, naprawić, odnowić. Najważniejsze i najpotrzebniejsze jest ZAANGAŻOWANIE... 3 0 (11 lat temu) 17 stycznia 2011 o 05:33 skorupka chetnie z toba pogadam 1 0 ~KL (11 lat temu) 17 stycznia 2011 o 06:34 ja też popieram fakt ,że to całkiem normalne :) czasem dopada na s dół -wydaje mi się ,że bierze się to stąd ,że często tak jest ,że nasze życie to taka trochę monotonia-praca,dom,dziecko czasem wyjście ale generalnie ciągle to samo i czasem tak się zbiera ,zbiera i uzbiera kryzys :)głowa do góry to minja naprawdę z to mija po paru dniach 0 0 ~mi (11 lat temu) 17 stycznia 2011 o 08:06 a ja uważam, że samo nie mija u nas było tak - tez czekaliśmy az samo sie rozwiąze nawet rozmowy nie pomagały niestety - i jedno szczescie ze oboje podjelismy decyzje ze potrzebujemy pomocy osób trzecich którzy sie tym zajmują profesjonalnie od sierpnia uczeszczamy na terapie 2 razy w miesiącu mamy spotkania i wiem ze gdyby nie to nie byłoby szansy dla nas 0 0 ~ja (11 lat temu) 17 stycznia 2011 o 08:21 ..........za 4 godz mam sprawe rozwodową takie kryzysy różnie sie kończą byłam zona 3 lata 0 0 ~mmm (11 lat temu) 17 stycznia 2011 o 08:50 Najważniejsze, wg mnie, jest podejście na starcie zmagania się z problemem. Jeśli mamy taką filozofię, że jak się nie udaje, to po co się męczyć, lepiej się rozejść, to praca nad związkiem, nawet przy pomocy specjalistów, może niewiele przynieść. Jeśli priorytetem jest dla nas małżeństwo, to jesteśmy w stanie dużo zrobić, by kryzys przetrwał. Nie mówię tu o jakimś uporczywym tkwieniu w czymś co i tak sensu nie ma. Jednak czasami warto powalczyć, chociaż sukces wydaje się nierealny. Mąż i ja wiemy co to kryzys. Bywało źle ale dla nas priorytetem jest rodzina i zawsze staramy się zrobić wszystko, by było lepiej. U nas działa. Mamy świadomość, że nie wszystko za nami, że może nas jeszcze dopaść kryzys. Postanowiliśmy, że minimum dwa razy w roku gdzieś pojedziemy na wakacje, czasami dłuższe, czasami kilkudniowe - wiadomo, z finansami i czasem wolnym różnie jest. Dla nas to lekarstwo idealne. Momentami rutyna, codzienność nas dobija, wręcz warczymy na siebie. Wystarczy spakować się, pojechac gdzieś na trzy dni i wracamy spokojniejsi, szczęśliwsi do domu. W naszym przypadku to działa idealnie. Ważne, by wyjechać w inne miejsce, odpocząć od codziennych spraw. Acha, małe dzieci nie są problemem (bo zaraz ktos mi napisze, że nie ma gdzie ich zostawić). My jedziemy z dziećmi. Może jest trochę trudniej, trochę mniej zwariowanie ale dla nas to akurat nie problem bo oboje jesteśmy zakochani w swoich dzieciach. I wolimy pomęczyć sie z nimi, niż pojechac bez nich i ciągle zastanawiać się, co robią. 1 0 ~mama (11 lat temu) 17 stycznia 2011 o 12:40 tak roznie sie koncza czasem jak w moim przypadku on czekal az ja podejme decyzje o rozstaniu jak czas pokazal tylko o to mu chodzilo bylam zona ponad 3 lata 0 0 ~skorupka76 (11 lat temu) 25 stycznia 2011 o 21:30 pogadam jak wrócę, teraz wyjechałam z dziećmi do rodzinki 0 0 do góry

Może Wy, kobiety, mi pomożecie…. przepraszam, że się rozczulam. W drugim dniu polfinalow Euro 2008 jeszcze przed samym meczem, zjedlismy z zona wspolnie obiad, potem polozylismy sie, wlaczylem film na dvd i oboje zasnelismy w objeciach, jak takie niedzwiadki 😉 Na godzine przed meczem zadzwonil do mnie nasz wspolny znajomy, proponujac kolacje w kanjpce nieopodal naszego miasta przy telebimie (wiadomo, fajny klimat itd). Zona powiedziala, ze zle sie czuje, zebym sam jechal (nie miala zupelnie nic przeciwko). Pojechalem, zjadlem kolacyjke, w przerwie meczu postanowilismy z kumplem opuscic lokal i wrocilem do domu. Aha, w trakcie kolacji wypilem jedno piwo. Dlaczego o tym pisze? Bo jak wrocilem do domu, to juz u progu, chcac usciskac zone na przywitanie (sprzatala akurat), zostalem delikatnie mowiac olany, byla jakas taka wzburzona, nie wiadomo z jakiego powodu. Ok, nie chcialem sie narzucac, zapytalem „cos sie stalo?” , a ona „nic” i dalej sprzatala. W salonie byl wlaczony telewizor, lecial jakis film na TVP1, wiec przelaczylem kanal na mecz, zeby dokonczyc ogladanie (zona zreszta tez zawsze lubila ogladac mecze, nawet bardziej niz ja). Nagle zona krzyczy z kuchni „zostaw, przelacz na film, ogladam” , a ja do niej „jak to ogladasz, sprzatasz, poza tym jest polfinal, dlaczego nie moge przelaczyc” – „bo ogladam” (dala do zrozumienia, ze fakt nie bycia jej w pokoju nie zmienia tego, ze i tak oglada, bo slyszy co tam sie dzieje, a jak skonczy sprzatac, to wroci do czynnego ogladania). Wkurzylem sie nie ukrywam, ale zadnych przeklenstw, zadnego unoszenia sie, powiedzialem tylko cos w rodzaju „OK, w porzadku!” i poszedlem do pokoju, w ktorym mamy komputer, aby sobie pobuszowac w sieci. Po jakichs 35 minutach zona wchodzi do pokoju i mowi do mnie „juz mozesz ogladac mecz” (na 10 minut przed jego koncem!) – sie wkurwilem i powiedzialem tym razem z taka bojowa mina (ale bez krzyku!) ” S P A D A J ” i wrocilem wzrokiem do ekranu monitora, totalnie ja olewajac. Zamknela drzwi od pokoju. Okolo polnocy wrocilem do sypialni, zona juz spala. Nie mialem nawet zamiaru ja objac (a zawsze to robie, ona rowniez), bo nadal bylem na nia wkurzony. Rano standard, sniadanko, nie odwzywamy sie do siebie, ona do pracy, ja do pracy. Po powrocie z pracy zastalem zone w sypialni, odpoczywajaca (drzemala). Polozylem sie obok niej, objalem ja.. obudzila sie (albo udawala, ze spi hehe) i „zostaw mnie” – OBRAZONA. Nie dalem za wygrana i ja znowu objalem, tym razem juz nie odrzucila mnie, ale byla obojetna, lezelismy tak chwile… po kilku minutach oznajmila mi, ze za dwa dni nie jedzie ze mna nad morze tak jak ustalilismy z moimi rodzicami (mielismy jechac wspolnie) jakis miesiac wczesniej! Mowie sobie: „focha stroi”, czeka az ja przeprosze? Nigdy mnie nie przepraszala odkad jestesmy malzenstwem, nigdy. Ja juz kilka razy, o blachostki glownie. Wieczorem zadzwonil moj ojciec z pytaniem, o ktorej za te dwa dni chcemy jechac z nimi… no i ja powiedzialem przy zonie „Ola nie chce jechac, wiec raczej nie pojedziemy z Wami”. Przyznaje, ze powiedzialem to liczac, ze zmieni zdanie jeszcze do dnia wyjazdu, ale juz nie zmienila, nie zaprzeczyla tez, jak przekazywalem te informacje ojcu, jak i nastepnego dnia, gdy moja matka odwiedzila nas na chwile i zapytala „Ola, czemu nie chcesz jechac?” – do matki jakos tak tez dziwnie odpowiedziala (jakby na nia tez byla obrazona). Nadmienie, ze zaczynal sie w dniu wyjazdu nad morze moj dwutygodniowy urlop. Zona wziela tydzien i wlasnie tego pierwszego tygodnia mielismy zaplanowany ten pierwszy wyjazd, potem jeszcze drugi do Kalisza do znajomych. Ok, w piatek rodzice pojechali nad morze, ja zostalem sam w domu (fajnie rozpoczalem urlop, nie ?), a zona pojechala sobie do swojej mamy (do mojej tesciowej). Dwa dni pozniej (niedziela) dowiedzialem sie, ze zona chce jechac po swojego chrzesniaka, bo mu to kiedys obiecala, ze jak bedzie miec wakacje, to zaprosi go na kilka dni. Niedawno przerabialismy ten temat na spokojnie, gdy pytala sie mnie o to. Odpowiedzialem, ze jak najbardziej, nawet zazartowalem ze w koncu bede mial z kim pograc na Playstation.. ale prosilem, aby te jego wizyte odlozyc troche w czasie, tak na sierpien, bo obecnie mamy urlop, potem mam troche wiecej pracy zawodowej, a sierpien wydaje sie byc w sam raz. No i zona pojechala od matki po chrzesniaka, a w drodze powrotnej zadzwonila do mnie z pytaniem, czy moze wjechac do mnie z chrzesniakiem, zebym go poznal (nigdy nie mialem jeszcze okazji sie z nim zaznajomic hehe, bo z zona po slubie jestesmy 2 lata, a znamy sie 3). Domyslilem sie, ze: liczy na to, ze sie zgodze (nagle przeszla jej zlosc z dnia poprzedniego) i zostana juz tutaj u nas, albo pojedzie dalej do mamy z chrzesniakiem, bo przeciez nie ustalalismy, ze akurat TERAZ ma do nas przyjechac, w nasz urlop! Aha, bardzo wazne: TO BYL DZIEN MOICH URODZIN, dlatego zadzwonila, bo chciala tez przy okazji chociaz na chwile „odbebnic” wizyte z okazji urodzin.. przywiozla prezent, ale zyczen nie zlozyla. Przyjechali wiec, pobyli z dwie godziny z tesciowa, pogadalismy sobie, zrobilem im obiad i niby ok (chociaz nie ukrywam, ze nie bylem nastawiony do zony jakos przyjaznie, po prostu udawalem przy chrzesniaku i tesciowej, ze jest wszystko ok). Zona nawet zazartowala, ze „tak sobie milo rozmawiacie [ja z jej chrzesniakiem] ze moglbys go zaprosic na dluzej, a nie tylko 2h”… usmiechnalem sie, bo wiedzialem do czego pije. Pojechali do tesciowej a ja znowu sam. Jeszcze na odchodne, zona powiedziala mi, ze nie wie dokladnie o ktorej dzisiaj wroci, a ja na to ze moze bysmy sie wybrali na spacer, moze cos zjesc na kolacje nad jezioro, no ale zalezy to od tego, o ktorej ona bedzie. Nie miala nic przeciwko (liczylem, ze dzisiejszego wieczora pogadamy, wyjasnimy sobie to i owo i bedzie ok). Wieczorem otrzymuje telefon od zony: „sluchaj, wiesz co jestem zmeczona, juz dzisiaj nie dam rady przyjechac i odwiezc chrzesniaka, wiec bede jutro, albo moze za dwa dni, bo jutro sobie jeszcze gdzies pojedziemy”. Nie ukrywam, ze sie wkurzylem i powiedzialem stanowczym glosem „wiesz co, to lepiej juz w ogole nie przyjezdzaj, ok?!!!” i sie rozlaczylem. Nastepnego dnia wieczorem (moj czwarty dzien urlopu spedzony w samotnosci) probowalem sie do niej dodzwonic, ale nie sms-a po 30 minutach okolo „czemu nie odbierasz?” a ona w mig odpisala (wiec miala zasieg itd) „bo nie chce z Toba gadac”. Przez kolejne dni urlopu mijalismy sie, ja sobie jezdzilem sam rowerem, nad wode, do lasu, on zrezygnowala z urlopu do konca i w srode poszla do pracy. Zblizal sie powoli kolejny termin wyjazdu, ktory planowalismy juz z 3 miesiace wczesniej, tym razem do Kalisza do znajomych. Na dwa dni przed tym terminem, probowalem jakos zaczac rozmowe, nie od przeprosin (bo nadal nie czulem sie niczemu winny, zeby ona miala powod do odstawiania.. takich cyrkow, jakbym nie wiem: pobil ja, zwyzywal, upil sie i zrobil awanture etc.)… zapytalem sie „i jak z wyjazdem do Kalisza, bedziesz chciala ze mna jechac ? „ Mialem cicha nadzieje, ze tak, ze pojedziemy, bo czesto na takich wyjazdach, juz w drodze, jesli obu stronom zalezy, to mozna sie pogodzic bardzo szybko. Powiedizala ze nie i ze nie da mi tez samochodu, bo jest on w zlym stanie i samego mnie nie puscic. Poza tym ze samochod nie jest jej tak naprawde, tylko jej rodzicow (dali jej, czy „pozyczyli”, jak to by tam nie nazwac, ale ona caly czas nim jezdzila i jezdzi). Nadmienie tylko, ze zdarzaly sie juz przypadki, ze sama mnie bez problemu puszczala nawet 100-200 km , chociaz samochod byl w takim samym stanie, jak teraz. Wkurzylem sie, nie bede ukrywac, ale nie robilem zadnych awantur, poszedlem do siebie do pokoju. Zadzwonilem do znajomych, przeprosilem ich ze nie wypali, nie chcialem sie tlumaczyc, ale nagle nie wytrzymalem, bo to moi dobrzy znajomi, wiedzialem ze sie przygotowuja do ugoszczenia nas itd.. no i powiedzieli, ze rozumieja i ze bedzie okazja moze kiedy indziej (pewnie dopiero za rok, jak wezme kolejny urlop i zgram to z urlopem zony 🙁 ) W tym momencie juz kompletnie nie rozumialem,jak ona moze sie tak zachowywac, zeby z powodu okazania mojego wkurzenia i slow „spadaj” wystosowanych w jej kierunku, robic takie akcje z „nie jade z Toba”, jesli to byl wyjazd wspolnie zaplanowany, nie jakis tam spontaniczny wypad do wesolego miasteczka. Teraz najlepsze: wieczorem, ktory mial poprzedzac wyjazd do Kalisza, zona sie spakowala i pojechala do swojej siostry i jej „przyszlego” szwagra (nie lubimy sie za bardzo, ale o tym na koncu). Pojechala oczywiscie na noc a potem pojechali wspolnie razem do swoich rodzicow, czyli do mojej tesciowej na weekend. Kolejne 3 dni bylem sam. Nie odzywamy sie do siebie, nikt nikomu nie wchodzi w parade, oprocz tych jej dziwnych akcji, jakby chciala mnie psychicznie wykonczyc. Dlaczego psychicznie? Dodam , ze ona wie, ze nie lubimy sie z jej siostra i jej chlopakiem, tymbardziej chce mnie dobic, ze im poswieca czas, razem sie bawia, a ja jestem zupelnie niepotrzebny. Przepraszam, ze tak sie rozpisalem, ale pisze to tez dla siebie, aby moc moze kiedys to odtworzyc, bo pamiec bywa zawodna, a dzisiaj mam zamiar wieczorem sobie troche winka popic, moze latwiej to wszystko strawie i jakos sobie sam usprawiedliwie (nigdy nie pilem, ale dzisiaj sie upije). Na koniec juz: przed slubem jakos sie dogadywalem z jej siostra i szwagrem, chociaz czulem, ze nie bedziemy za soba przepadac, bo jak bylem w ich towarzystwie, zawsze czulem sie jakis taki na uboczu. Moj humor do nich nie trafial (zona tylko czasem sie usmiechala), zmieniali temat po moich jakichs wywodac, nigdy nie pytali co u mnie, nasz dialog byl tylko wowczas, gdy ja zagadywalem. Po kilku takich wspolnych rozmowach nie ukrywam, ze juz odechcialo mi sie do nich jezdzic i ich widziec u siebie w domu. Zonie to kiedys powiedzialem, ona niby mi przytaknela, mowiac „ze oboje macie wine”, czyli: ze ja jestem winny , ale oni rowniez (fajnie, ze to podkreslila). No wiec potem mialem jej za zle, ze nie jest wobec mnie lojalna, bo jak slyszala, ze niechetnie do nich jezdze, to potem pytala tylko „czy chce z nia jechac” , mowilem „nie, dzieki” i sama jechala, czesto z nimi imprezujac. Wiec juz przez jej rodzine tez bylem odbierany jako czlowiek, ktory sie nie potrafi dostosowac. A ja mam charakter jaki mam. Zreszta zonie tez przypominalem, ze nie lubi chodzic do mojego wujostwa, kuzynostwa, chociaz oni wrecz zarzucaja ja pytaniami, ktos z zewnatrz stwierdzilby, ze naprawde jest super atmosfera. Ale ona zawsze w drodze powrotnej mowila „ze przeraza ja styl ich mieszkania, ze za duzo kasy maja a nie potrafia sobie urzadzic mieszkania”. Obawiam sie, ze teraz sobie pomyslicie, ze mam zone jakas dziwaczke. Nie! Nadal twierdze, ze jest (byla?) bardzo ciepla, wrazliwa, lubiana przez praktycznie kazdego, kogo napotka. Aha, a ta jej siostra to mnie kilka razy potrafila wkurzyc (chociaz nie dawalem tego poznac po sobie) bo przy mnie potrafila gadac o bylych mojej zony, w tym o ostatnim jej chlopaku, z ktorym byla 5 lat i byli zareczeni i czesto gadala, ze „za takim kolesiem ona teskni” – doskonale wyczuwalem te aluzje, podteksty. Zona pochodzi z prostej rodziny, obronila sie, bo napisalem jej prace mgr (taka prawda, ale nie wypominam jej tego – tzn raz wypomnialem podczas klotni). Pomimo tego z jej rodzicami staram sie dogadywac, z jej ojcem naprawde nie mamy problemow pogadac nawet o byle czym. Ja z kolei mam mgr inz po ciezkich studiach dziennych, hobbystycznie maluje (w te dni, kiedy bylem sam, wlasnie skonczylem jednen szkic dla znajomej), czasem sie zastanawialem, czy to moze przez to jest tak, ze ona sie czuje zajebiscie w toarzystwie swojej siostry i przyszlego szwagra (czesto mowi o nim „niezle ciacho” – fakt, zazdrosny jestem o to i wie o tym hehe), zalezy jej zeby byli razem, moze dlatego wlasnie mniej interesuje ja, jak jest u nas, najwazniejsze zeby jej przyszly szwagier czul, ze jest w jednej paczce z nia i jej siostra a ten „mezus” to taki dziwak i „wybaczcie mi za to, moze popelnilam blad, ze po roku znajomosci sie pobralismy?”….. Co byscie zrobili na moim miejscu? Nadal nie dawac za wygrana, probowac rozmawiac chociaz pewnie skonczy sie na tym, ze ja bede musial przyznac sie do tego, ze to wszystko przeze mnie i ze ona ewentualnie jest mi w stanie wybaczyc. Aha, za 3 miesiace mamy zaplanowany wyjazd do cieplych krajow. Juz mam w glowie mysli, zeby jej powiedziec ze nie jedziemy… niech da pol zaliczki… Co robic?

Nie daj się ugotować! Żaba wrzucona do wrzątku wyskoczy natychmiast. Ale żaba włożona do zimnej wody i podgrzewana nie zauważy, że się ugotowała. Mimo że metafora ta nie znalazła empirycznego potwierdzenia, może pomóc nam w zrozumieniu, czym jest kryzys i jak z sytuacji kryzysowej można skorzystać. W kontekście metafory kryzys byłby momentem wrzucenia do gorącej wody, z której albo uda się szybko wyskoczyć, albo zostaniemy ugotowani. Doszło już chyba do tego, że wszelkiego rodzaju trudności traktowane są jako kryzys. Stąd pisanie o kryzysie staje się pisaniem o wszystkim. Takie podejście nie jest zgodne z pierwotnym rozumieniem tego pojęcia i - co gorsze - pozbawia nas możliwości rozumienia pewnych szczególnych i ważnych życiowych sytuacji; sytuacji, w których musi dojść do szybkiej i radykalnej zmiany. Hipokrates mówił o kryzysie w kontekście choroby. Jako lekarz za kryzys (krisis, z jęz. gr. sąd) uznał moment przesądzający o stanie chorego, czyli moment maksymalnego nasilenia objawów choroby, po którym dochodzi do radykalnej zmiany stanu organizmu: chory wyzdrowieje i będzie żył albo umrze. Podobnie kryzys rozumiany jest na gruncie psychologii. Lindemann i Caplan określili kryzys psychiczny jako reakcję człowieka zdrowego na sytuację trudną, w której dotychczas stosowane sposoby radzenia sobie stały się niewystarczające. Skutkiem kryzysu musi więc być radykalnie nowy - konstruktywny lub destruktywny - sposób funkcjonowania. Trzeba pamiętać, że kryzys psychiczny nie jest chorobą. Jest jedną z reakcji człowieka zdrowego na spotykające go trudności. Po kryzysie coś się zmienia, coś zostaje przesądzone. Efektem reakcji na kryzys musi być zmiana dotychczasowego funkcjonowania, ponieważ - i jest to w rozumieniu kryzysu bardzo ważne - dłużej już, tak jak dotychczas, żyć się nie da. Kryzys, jak pisał Allport, jest sytuacją emocjonalnego i umysłowego stresu, wymagającą zmiany perspektywy w ciągu krótkiego czasu. Kryzys nie jest zatem sytuacją stresu jakąkolwiek, lecz taką, która wymaga zmiany, i to zmiany w ciągu krótkiego czasu. Nie może trwać długo, ponieważ w czasie kryzysu człowiek przestaje sobie radzić i albo szybko wypracuje nowe sposoby konstruktywnego radzenia sobie z rzeczywistością, albo ponosi dotkliwe konsekwencje nieradzenia sobie. Czym więc jest tzw. trwający wiele lat kryzys małżeński? W wyżej przedstawionym rozumieniu to już nie kryzys, ponieważ szansa na szybką i radykalną zmianę nigdy się nie pojawiła lub została zaprzepaszczona. Cóż zatem? To oczywiście zależy od sytuacji, ale zazwyczaj jest to stan względnie trwałego zaburzenia relacji małżeńskiej; stan, w którym jest coraz więcej bólu i jednocześnie coraz mniej nadziei. To stan, który wymaga innego podejścia niż kryzys. Odwołując się do przytoczonej na początku artykułu metafory, należałoby stwierdzić, że tzw. przewlekły, chroniczny, długotrwały kryzys małżeński jest gotowaniem żaby, czyli powolnym jej zabijaniem. W tej sytuacji jest ona zupełnie bezbronna, ponieważ stopniowo przyzwyczaja się do niszczących ją warunków i nie widzi zagrożenia. To, co powszechnie nazywamy przewlekłym kryzysem, może w rzeczywistości okazać się stanem utrwalonej patologii. Zbyt dosadnie? Rzeczywiście, może lepiej mówić o długotrwałych trudnościach, trudnym życiu bądź pocieszać się stwierdzeniem, że człowiek do wszystkiego się przyzwyczai. Można też oddać się pracy, poświęcić dla dzieci albo rozpuścić odczucia w alkoholu. Ale może jednak warto nazwać rzeczy po imieniu po to, żeby sprowokować kryzys, czyli wyrwać żabę ze stanu groźnego uśpienia, obudzić ją i motywować do walki. Niekiedy zdrowsza jest sytuacja, w której musi coś się zmienić, niż rezygnacja połączona z usilnym przyzwyczajaniem się pod pretekstem, że nic nie da się zrobić. Kryzys jest swego rodzaju wstrząsem, motywującym do zmiany przebudzeniem, rodzącym przerażenie i bunt wyzwaniem. Jak wygląda to w życiu? Oto kilka przykładów, z których każdy można by zacząć od słów: "wszystko było dobrze, aż tu nagle…"; "uderzyłem po raz pierwszy żonę…"; "…zdradziłam męża - totalny szok!"; "od kilku miesięcy codziennie piję…"; "wykrzyczałam córce, że ją nienawidzę…"; "…zauważyliśmy, że już od wielu miesięcy nie rozmawiamy ze sobą, nie sypiamy razem". Być może niektórzy odruchowo próbują robić wszystko, żeby było tak, jak dawniej. Próbują wziąć się w garść i żyć bardziej uważnie, postanawiając, że już nigdy więcej. Próbują przebaczać, sądząc mylnie, że aby to zrobić, trzeba zapomnieć i żyć dalej, mimo wszystko. Wszystkie te strategie pozwalają zażegnać kryzys, zmieniając go, niestety, w stan… No właśnie, czego? Przedłużających się trudności, ciężkiego życia, a może zaburzenia i patologii. Stłumiony wybuch złości zaowocuje kolejnym wybuchem, pozornie zapomniana krzywda będzie obrastać murem żalu i skrywanej nienawiści, wyciszony lekami lęk powróci. Warto powiedzieć sobie, że po pierwszym akcie przemocy, po pierwszej zdradzie, po pierwszym bólu wywołanym samotnością we dwoje nigdy nie będzie tak, jak było wcześniej. Życie zmieni się dość poważnie. Być może małżonkowie zaczną się od siebie konsekwentnie oddalać, zamykać się w sobie, zakładać maski, zawierać każdego dnia na nowo pakt o nieagresji. Może być też tak, że ich toksyczny związek wzmocni i utrwali rodząca się powoli i niszcząca obie strony patologia. Mogą jednak skorzystać z szansy, jaką daje im kryzys. Może wypracują nowe bardziej konstruktywne sposoby radzenia sobie z agresją; staną się bardziej zdolni przebaczać; zaczną być bliżej siebie, kochając się bardziej dojrzale, czule i głębiej. Może - co też warto brać pod uwagę - zerwą swój niszczący, toksyczny, niedający nadziei na wspólne dobre życie związek. Na koniec chciałbym przypomnieć żabę - nie tę z biologicznych eksperymentów, którą ugotować trudno, ale tę z przytoczonej na wstępie metafory. Owszem, wyskakując z gorącej wody, można połamać sobie nogi, ale można też wskoczyć na wyższy poziom i jeszcze bardziej poczuć, że się żyje. Ważne, aby nie dać się ugotować. *** *ks. dr Wiesław Błaszczak SAC - doktor psychologii; duszpasterz, rekolekcjonista. Zajmuje się poradnictwem duchowym i psychologicznym oraz psychoterapią. Od 2003 r. prowadzi prywatną praktykę terapeutyczną w Ośrodku Terapeutyczno-Szkoleniowym OTS w Lublinie ( Artykuł ukazał się w Zbliżeniach nr 5 pt. "Kryzys". Zbliżenia to psychologiczne czasopismo dla małżeństw uwzględniające wartości chrześcijańskie.

kryzys w małżeństwie forum